Tekenen biedt kinderen de mogelijkheid tot reflecteren.
Veelal gebeurt dit op onbewust niveau, maar ik ben ervan overtuigd dat dit
doordringt tot in de kern van wie zij zijn. Gebeurtenissen uit het leven van
een kind vinden hun weg in tekeningen. Emoties kunnen er in doorklinken.
Verlangens en gevoelens worden zichtbaar. Kinderen kunnen in tekeningen een wereld
creëren waarin zij zich prettig voelen. Of ze kunnen juist laten zien waar zij mee worstelen. Zonder dat zij zich hiervan bewust zijn, stellen zij zich daarmee heel
kwetsbaar op. Reden te meer voor ons als volwassenen om heel zorgvuldig te zijn
in onze reacties op hun tekeningen.
Mindfulness
Tekenen kan gezien worden als een manier om mindfulness te
trainen. George Langenberg, een van de auteurs van het boek Mindful kids,
heartful kids vertaalt mindfulness als het ontwikkelen van aandacht en
vriendelijkheid. En dat is nu juist precies wat ik probeer te doen met de
kinderen als ik met hen teken! Over het boek kan ik verder nog niets vertellen,
dat heb ik net vandaag via internet besteld. Maar wel kan ik op grond van mijn
ervaringen tot nu toe te zeggen dat tekenen een krachtige manier is om kinderen
met zichzelf in contact te laten komen, meer van zichzelf te laten zien en
milder te worden in hun beoordelingen van zichzelf en anderen.
Een
cadeautje voor jezelf
Daarmee kan tekenen een cadeautje voor de kinderen op zich
worden. Maar leuk is het ook om kinderen een cadeau voor zichzelf te laten
tekenen! Een van de keren dat ik samen met Anne en Joran tekende, nam ik hen in
een geleide visualisatie mee naar een winkel vol cadeautjes. Cadeautjes die je
kon vastpakken, maar ook niet tastbare cadeaus zoals bijvoorbeeld een reis of
een uitje naar de dierentuin. En het mooiste was nog wel dat ze alle cadeaus zo
mee mochten nemen, zonder te betalen. Ik vroeg hen voor ieder van hun gezinsleden
een cadeau uit te kiezen en zichzelf daarbij natuurlijk ook niet te vergeten.
 |
| De boomhut van Anne, 11 jaar en 10 maanden |
Een eigen
plek
En wat er toen gebeurde, vond ik prachtig. Terwijl Joran begon
met het tekenen van een cadeau voor zijn moeder, ging Anne er direct toe over
om een cadeau voor zichzelf te tekenen! Zij, die altijd zo’n oog en zorg heeft
voor haar broertjes en zusje, stelde zichzelf dit keer voorop. Dat ging op een
hele natuurlijke manier en juist dat sprak mij zo aan. Puur vanuit het hart en
een diep gevoeld verlangen om zichzelf datgene te geven wat zij zo graag zou
willen: een eigen plek / boomhut om zich samen met haar beste vriendin in terug
te kunnen trekken. Over zo’n plek droomt ze al heel lang, zo vertelde Anne mij.
Een hut in een hele grote boom die ze helemaal zelf kan inrichten en op slot
kan doen. Zodat als iemand ‘m zou ontdekken, diegene de hut niet in zou
kunnen. Halverwege onze tekenuren kwam haar vriendin binnen lopen en ik nodigde
haar uit om ook een tekening te maken van de boomhut zoals zij die graag zou
willen hebben. Het resulteerde in twee mooie tekeningen, die volgens hen zelf
nog niet af zijn.
En nu ik er nog eens goed over nadenk, is zo’n boomhut niet
een prachtige plek om te reflecteren? Weliswaar zullen zij zulke grote-mensen-taal
niet gebruiken, maar het geeft wel weer wat zij met een eigen plek voor ogen
hebben: een mogelijkheid om met elkaar te kunnen kletsen over wat hen bezig
houdt. En zo is de cirkel rond...
 |
| De boomhut van Marit, 11 jaar |
